Ιστορία του Θεάτρου Σκιών

Η  Ιστορία

του  ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ

Τη καταγωγή του θεάτρου σκιών διεκδικούν πολλές χώρες, ανάμεσά τους, η Ελλάδα, η Τουρκία, η Αίγυπτος, η Κίνα και άλλες.

Πολλοί μελετητές υποστηρίζουν ότι το θέατρο σκιών είναι ασιατικής προελεύσεως και ότι από εκεί μεταδόθηκε στην Ινδία και μετέπειτα στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Τα πρώτα ιστορικά στοιχεία που έχουμε για την ύπαρξή του είναι η αναφορά του σε μια κινέζικη εγκυκλοπαίδεια του 1000 μ.χ.

Πιστεύεται πως η γέννησή του οφείλεται στο απλό γεγονός ότι οι Κινέζοι κάλυπταν τα παράθυρα τους με χαρτί και κατά συνέπεια…

το βράδυ καθώς το εσωτερικό του σπιτιού φωτιζόταν οι σκιές των ενοίκων προσέφεραν ένα ονειρικό θέαμα στους περαστικούς.

Το κινέζικο θέατρο σκιών είχε θρησκευτικό χαρακτήρα και οι φιγούρες του είναι δείγματα μεγάλης τέχνης γιατί έχουν πολλές λεπτομέρειες και σκαλίσματα.

Ο κινέζικος θρύλος λέει, πως ο θάνατος της ευνοούμενης του αυτοκράτορα Γιου Ντι τον 2° π.χ. αιώνα προκάλεσε μεγάλη θλίψη σε όλη την αυλή και πως χάρη στην εφεύρεση του θεάτρου σκιών, ο αυτοκράτορας ξαναβρήκε την παρουσία της αγαπημένης του που είχε χαθεί.

Η τουρκική παράδοση λέει πως ο Καραγκιόζης ήταν χτίστης κι επειδή με τα αστεία του καθυστερούσε τους εργάτες στην κατασκευή του τζαμιού, τον σκότωσε ο σουλτάνος Οχράν (1326 — 1359). Ο Χατζηαβάτης, που ήταν ο εργολάβος του έργου, για να διασκεδάσει τον στεναχωρημένο σουλτάνο έφτιαξε έναν χαρτονένιο Καραγκιόζη και τον ζωντάνεψε πίσω από ένα φωτισμένο πανί.

Τόσο ευχαριστήθηκε ο σουλτάνος που έδωσε άδεια στον Χατζηαβάτη να παίζει τις ιστορίες του Καραγκιόζη όπου ήθελε να ακούει τόσο ο ίδιος όσο και όλοι οι υπήκοοι του που έφτιαξε ένα ωραίο μνημείο στην Προύσα όπου τον ενταφίασε με μεγάλες τιμές.

Μια άλλη ακόμα παράδοση λέει πως ο Καραγκιόζης ήταν ταχυδρόμος του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και ο Χατζηαβάτης ταχυδρόμος του σουλτάνου Αλαϊντίν.

Ο Τούρκος θεατρολόγος Μεντίν Αντ, τοποθετεί την πρώτη παράσταση Καραγκιόζη στην Αίγυπτο όπου εκεί είδαν οι Τούρκοι για πρώτη φορά Καραγκιόζη το 1517 και αποφάσισαν να τον εισαγάγουν και να τον βαπτίσουν συμπατριώτη τους.

Με την τεράστια οικονομική του δύναμη ο σουλτάνος έφερε στην Κωνσταντινούπολη τους διασημότερους Αιγύπτιους καραγκιοζοπαίχτες.

Στην ίδια πόλη όμως έμενε μια πανσπερμία λαών, θρησκειών και εθνοτήτων περιλαμβανομένων, από Έλληνες και Εβραίους μέχρι Αρμένηδες και Σλάβους που παρατηρούσαν και αναπαρήγαγαν το Θέατρο των Σκιών...

Στην αρχή ο Καραγκιόζης είχε θρησκευτικό χαρακτήρα και τα θέματά του ήταν ηθικό - διδακτικά που οι Οθωμανοί είχαν ως λατρευτικό μέρος της πίστης τους στον Αλλάχ.                                                         Βαδίζοντας στον 16ο αιώνα ο Καραγκιόζης πλέον γίνεται ευρέως διαδεδομένος στην Οθωμανική αυτοκρατορία κι αποτελεί τη μόνη θεατρική λύση αφού η μουσουλμανική θρησκεία απαγορεύει το θέατρο με ανθρώπους ή και την απλή ανθρώπινη αναπαράσταση.

Το κοινό του δε, αποτελείται αποκλειστικά από άντρες εκτός από τις περιπτώσεις που η παράσταση γίνεται σε σπίτι όπου επιτρέπεται η παρακολούθηση και στις γυναίκες ενώ τα μικρά παιδιά απαγορεύεται ρητά να παρακολουθήσουν Καραγκιόζη.

Ο τούρκικος Καραγκιόζης ήταν βωμολόχος και πιστεύεται ότι διέθετε ένα τεράστιο φαλλό που οι ίδιοι ή οι Έλληνες αντικατέστησαν με το μακρύ του χέρι για λόγους ευπρέπειας.

Υπάρχει ένας θρύλος σύμφωνα με τον οποίο, ένας Έλληνας Υδραίος στην καταγωγή, ο Γ. Μαυρομάτης έφτασε στην Τουρκία από την Κίνα με το θέατρο σκιών του και αφού εγκαταστάθηκε στην Πόλη έδωσε το όνομά του (μεταφρασμένο στα τούρκικα) στον ήρωα του θεάτρου του.  Πληροφορίες αναφέρουν ότι είχε βοηθό του τον Γιάννη Βράχαλη (Μπράχαλη) που έφερε τον Καραγκιόζη στην Ελλάδα.

Επίσης άλλη αναφορά λέει πως ο Καραγκιόζης ήταν Έλληνας στην δούλεψη του Σουλτάνου όπου επειδή του έμπαινε στο μάτι με τις ανταρσίες και καμώματα του τον σκότωσε. Αυτή μπορεί να είναι και η ποιο πιθανή αλήθεια μιας και το καραγκιόζης στα τούρκικα Karagoz σημαίνει μαυρομάτης και είναι κοροϊδευτικό του κάθε ανθρώπου που ήταν στην δούλεψη Τούρκων αφεντάδων…

για να μειώσουν τον κάθε άλλης εθνικότητας σκλάβο τους.

Στα αρχαιότερα χρόνια στην Ελλάδα κατά τα Ελευσίνια μυστήρια και Καβείρια Μυστήρια στα οποία μάλιστα το κυριότερο της μυσταγωγικής τελετής ήταν «τα δεικνυόμενα, δρώμενα και θεώμενα» με εντυπωσιακή εναλλαγή φωτός και σκότους εικάζετε ότι ήταν η πρώτη μορφή Θεάτρου Σκιών από όπου και οι άλλοι Λαοί της Ανατολής συμπερίλαβαν στην αναβίωση των μυστηριακών θρησκειών τους γεγονός που σχετίζεται με την εξάπλωση του ελληνιστικού πολιτισμού κατά τους χρόνους του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των διαδόχων του στην Ανατολή.  Έτσι λοιπόν το μυστηριακό Θέατρο των Σκιών που βρίσκουμε στους Άραβες δεν μπορεί να είναι παρά το απομεινάρι της λατρείας των μυστηριακών θρησκειών που είχαν ακμάσει στην ανατολή κατά τους ελληνιστικούς χρόνους του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Κατά συνέπεια ίσως όχι μόνο πρέπει να αποδώσουμε την καταγωγή του στους Έλληνες αλλά μπορούμε να διατυπώσουμε την υπόθεση ότι η τεχνική του Θεάτρου των Σκιών ανάγεται στα Ελευσίνια μυστήρια αν προσέξουμε ότι τα χαρακτηριστικά της ταιριάζουν απόλυτα με τις λιγοστές πληροφορίες που έχουμε για την κυριότερη τελετουργία τους.

Το Θέατρο Σκιών επομένως είναι το πρώτο θέατρο που εμφανίζεται στη νεότερη Ελλάδα και το επικρατέστερο για πολλά χρόνια σε αυτή αλλά και σε όλους τους γείτονες Λαούς.

Η πρώτη όμως γραπτή πληροφορία για Παράσταση Καραγκιόζη στην Ελλάδα υπάρχει στην τοπική εφημερίδα του Ναυπλίου             « Ταχύπτερος Φήμη», το 1841 ενώ σύμφωνα με την μελέτη του Τζούλιο Καϊμη ένας έξυπνος Έλληνας καλαματιανής καταγωγής, επ’ ονόματι Βράχαλης (Μπράχαλης) και διαμένων στην Πόλη, εκεί γύρω στα 1860 τα μάζεψε και ήρθε στον Πειραιά, έπιασε ένα καφενείο απέναντι από το τελωνείο κι έστησε μια σκηνή ένα μέτρο επί μισό για να παίζει θέατρο σκιών με τις μιας πιθαμής χαρτονένιες φιγούρες του που διατηρούσαν την τούρκικη ακόμα τεχνοτροπία και μέγεθος.

Η μαγεία αυτής της λαϊκής καλλιτεχνικής έκφρασης γοήτευσε το κοινό της εποχής, σε βαθμό τέτοιο που ο Μπράχαλης έστησε τον μπερντέ εντός του τότε δημοτικού κήπου προτού εγκαταστήσει το Καραγκιοζοθεατρό του σε ένα καφενείο της περιοχής του Θησείου.

Όμως η μήτρα που ανάθρεψε και αναγέννησε τον Ελληνικό Καραγκιόζη γίνεται η Πάτρα όπου εκεί θα τον μεταφέρει το 1881 ο Χρ. Κόντος και θα τον κάνει καθολικά Ρωμιό ο θρυλικός Καραγκιοζοπαίχτης Δημήτριος Σαρδούνης (Μίμαρος όπως τον σατίριζαν από την ικανότητα του στην τέχνη της μίμησης).

Ο Μίμαρος λοιπόν με την δύναμη της μιμητικής του ικανότητας και με την δημιουργία των νέων τύπων φιγούρων και νέων παραστάσεων που προσέφερε στον Θέατρο Σκιών, έδωσε μια αναμφίβολα νέα μορφή στον Ελληνικό Καραγκιόζη που πλέον λόγο Μίμαρου... αποτελεί ένα Κοσμικό Ελληνικό θέατρο σκιών.

Στην Ελλάδα όμως... Παραστάσεις Καραγκιόζη παιζόταν πολύ πριν τον Μπράχαλη στην αυλή του Αλή Πασά στα Γιάννενα και μάλιστα στην Ελληνική Γλώσσα, όπου όπως αναφέρετε σε Ιστορικά κείμενα ξένων συγγραφέων – παρατηρητών της εποχής, Καραγκιοζοπαίχτης του Αλή Πασά ήταν ο Ιάκωβος (Γιαννιώτης Εβραϊκής καταγωγής), απ’ τον Ιάκωβο ο Καραγκιόζης έγινε γνωστός στα Γιαννιώτικα καφενεία και από εκεί στην συνέχεια εξαπλώθηκε στην γύρω Περιφέρεια αποτελώντας ειδική μορφή διασκέδασης των Ελλήνων κατά την Τουρκοκρατία αλλά και μετέπειτα.

Σημειωτέο ότι είτε από τον Μπράχαλη είτε από τον Ιάκωβο ο Καραγκιόζης χαρακτηρίστηκε Έλληνας από τον Μίμαρο στην Πάτρα.

Αν θέλουμε όμως να χωρίσουμε την εποχή του Καραγκιόζη σε περιόδους θα το κάναμε ίσως ως εξής:

1850 -1880: Ο Καραγκιόζης αυτής της εποχής τουρκοφέρνει έντονα και αντιμετωπίζει την περιφρόνηση των αστών που θέλουν δυτικό θέατρο αλλά και του λαού που συχνά πήγαινε εκεί μην έχοντας που αλλού να πάει.

Για μια περίοδο δημιουργείται η εντύπωση πως ο Καραγκιόζης είναι ένα θέαμα καταδικασμένο να σβήσει κάτω από την αδιαφορία και τις επιθέσεις.

Εκείνη την εποχή πρέπει να ήταν ακόμα βωμολόχος, αν κρίνουμε από το περιστατικό με ήρωα τον Μακρυγιάννη που αναφέρει ο Ν.Πολίτης όταν σε μια παράσταση Καραγκιόζη που παρακολουθούσαν και γυναίκες το θέαμα εμφανιζόταν ιδιαίτερα σεμνότυφο με αποτέλεσμα να αγανακτήσει ο Μακρυγιάννης που αφού έβγαλε έξω τις γυναίκες, υποχρέωσε τον Καραγκιόζη « να πει αυτά που ήξερε».

1880 — 1910: Εκεί που ο Καραγκιόζης έμοιαζε πως θα σβήσει αρχίζει με μια η τρομερή του άνθιση.

Τότε εξελληνίζεται και αρχίζει να μιλά στον λαό για πράγματα οικεία, παίρνοντας τα θέματα του από την καθημερινή ζωή κι άλλοτε από τα παραμύθια ή από ιστορίες ηρωικές, μη διστάζοντας να έχει στο ρεπερτόριό του ακόμα και αρχαίες τραγωδίες.

Πρωταγωνιστής σε αυτή την ανάπτυξη θεωρείται ο καραγκιοζοπαίχτης Μίμαρος (1861-1912) από την Πάτρα.

Το κοινό της εποχής είναι έντονα λαϊκό, αλλά και τρομερά ευαίσθητο πράγμα που υποχρέωσε τον καραγκιοζοπαίχτη να είναι πολύ προσεκτικός στα καλαμπούρια και στο λόγο του ξεπερνώντας έτσι τον βωμολόχο προηγούμενο χαρακτήρα του.

1915 – 1940: Η Τρίτη περίοδος του θεάτρου σκιών που θεωρείται και η περίοδος της τελειοποίησης κατά την οποία κυριαρχούν οι μεγάλες προσωπικότητες των καραγκιοζοπαιχτών.

Οι φιγούρες που παλαιότερα ήταν από τενεκέ ή χαρτόνι, τώρα γίνονται από δέρμα και είναι χρωματιστές.

Η σκηνή του έχει μεγαλώσει, τα έργα έχουν εμπλουτιστεί και ολοκληρωθεί.

Η προοδευτική αστική τάξη έχει αρχίσει να ενδιαφέρεται για αυτή τη γνήσια μορφή τέχνης που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα.

Παραστάσεις Καραγκιόζη δίνονται παντού αφού η μεταφορά του θεάτρου είναι πολύ εύκολη.

1924 - 1925 εμφανίζονται για πρώτη φορά φυλλάδια με έργα του Καραγκιόζη και με ενδιαφέρουσες εικονογραφήσεις.

Ο Καραγκιόζης θεωρείται πλέον αρκετά αξιοπρεπές θέαμα.

1940 έως σήμερα : Στη γερμανική κατοχή ο Καραγκιόζης αναλαμβάνει αντιστασιακό ρόλο και εμψυχώνει το λαό, γίνεται μια μοναδική σπίθα κεφιού, με τα ηρωικά του έργα σκορπά την ελπίδα στους σκλαβωμένους Έλληνες.

Αρκετές μάντρες ή αλλιώς καραγκιοζομάγαζα όπως τα ονόμαζαν γίνονται τόπος συγκέντρωσης αντιστασιακών.

Στη δεκαετία του ’50 για πρώτη φορά δίνονται παραστάσεις στην Ευρώπη και στην Αμερική ξυπνώντας το ενδιαφέρον των ξένων.

Στο εσωτερικό όμως ο Καραγκιόζης απέκτησε ένα παντοδύναμο και νεοφερμένο εχθρό, τον κινηματογράφο με αποτέλεσμα το κοινό του να συρρικνώνεται.

Με την ανοικοδόμηση της Αθήνας, τα περισσότερα θέατρα κλείνουν και όλοι οι διαθέσιμοι χώροι δίνονται αντιπαροχή για ανέγερση πολυκατοικιών.

Η τηλεόραση και οι σύγχρονες συνθήκες ζωής έρχονται να δώσουν καίριο πλήγμα στο θέατρο του Καραγκιόζη κι έτσι στη δεκαετία του ’70 φαίνεται πως η τέχνη του Καραγκιόζη εξαφανίζεται.

Σήμερα τα μόνιμα θέατρα Καραγκιόζη είναι λιγοστά αν και το κοινό σε κάθε ευκαιρία σπεύδει να απολαύσει το μαγικό κόσμο της σκιάς του καμπούρη μας Ήρωα.

Διάφοροι σύλλογοι και δήμοι διοργανώνουν περιστασιακές εκδηλώσεις και μερικές φορές περιλαμβάνουν στο πρόγραμμά τους, παραστάσεις του θεάτρου σκιών.

Οι αγνοί Καραγκιοζοπαίχτες όμως είναι ελάχιστοι και προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανή την λαϊκή μας παράδοση ανάμεσα σε κάποιους κερδοσκόπους που στόχο τους έχουν να πλουτίζουν οι ίδιοι και να φτωχαίνει η Τέχνη του Καραγκιόζη δημιουργώντας πέπλα μυστηρίου και διανόησης, ακρίβειας και απομάκρυνσης για τον Καμπούρη που τους φορτώνεται στην πλάτη του ξεμακραίνοντας έτσι τους νέους και απογοητεύοντας τους παλαιότερους.

Κλείνοντας αξίζει να αναφερθεί ότι ο Καραγκιόζης ανδρώθηκε στα επιδέξια χέρια του Μίμαρου, του Θεοδωρέλλου, του Ρούλια ,του Μέμου, του Μόλλα, του Χαρίδημου ,του Μανωλόπουλου, αποκτώντας από το 1910 και μετά το χαρακτήρα της Αθηναϊκής Σκηνής που περιόδευε και στην επαρχία.

Έχοντας πλέον εξαγνιστεί από τα στοιχεία του αντίστοιχου τουρκικού Θεάτρου Σκιών και αντλώντας από τους μύθους του Ελληνισμού και την νεότερη λαϊκή ποίηση, το Ελληνικό Θέατρο του Καραγκιόζη αποτέλεσε το πρωτόλειο πλαίσιο δημιουργίας της νεοελληνικής κωμωδίας με άμεσο συνεχιστή του Καραγκιόζη τον Μεγάλο Κωμικό Ηθοποιό Θανάση Βέγγο.

Ωστόσο αν και οι νεότεροι έχουν συνδέσει το Θέατρο Σκιών με κωμωδίες όπως «ο Καραγκιόζης φούρναρης», «Ο Καραγκιόζης γιατρός», «οι αρραβώνες του Καραγκιόζη» κ.ά, τα έργα που πραγματικά έγραψαν ιστορία ήταν τα ηρωικά δράματα όπως «Ο Ήρωας Κατσαντώνης», «Ο Αθανάσιος Διάκος», «Η Ορφανή της Χίου»κ.α...

Ειδικά κατά τους όποιους κατακτητικούς πολέμους εις βάρος της Ελλάδας όπως τους βαλκανικούς, τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, το 1940 και καθ’ όλη την διάρκεια της κατοχής οι εποποιίες… του Καπετάν Γκρη, του Κατσαντώνη, η θυσία του Αθανάσιου Διάκου, ο Γέρος του Μοριά, η αντίσταση του Γκούρα στην Ακρόπολη κ.α, έδωσαν διέξοδο στις πιέσεις που δεχόταν ο Ελληνικός Λαός και κυρίως την ελπίδα ότι όπως ο Καραγκιόζης, που παρά τις δυσκολίες επιβιώνει και μένει ζωντανός έτσι και ο Ελληνισμός εν τέλει θα την «σκαπουλάρει» και θα επιβιώσει.

Τις ειρηνικές πάλι περιόδους το Καραγκιοζοθέατρο λειτουργούσε ως βαρόμετρο των προβλημάτων και των αιτημάτων των λαϊκών τάξεων κατά της άδικης εξουσίας.

Γι’ αυτό και υπήρχε μια σχέση αφοσίωσης του κόσμου με τους παίκτες του Καραγκιόζη που στις ένδοξες μέρες ήταν πραγματικοί σταρ καθώς ήταν η δύναμη του Λαού να βγάλει στο πανί την αγανάκτηση και να λάβει ο Λαός το δίκιο του έστω και με τις ξυλιές που έδινε ο Μπαρμπαγιώργος στον Βεληγκέκα που συμβόλιζε την άδικη εκτελεστική εξουσία..

Τον Χειμώνα στα καφενεία και τα Καλοκαίρια στις μάντρες (όπου ήταν και είναι το φυσικό περιβάλλον του Καραγκιόζη) ο Καμπούρης έδινε χρόνο με τον χρόνο μάθημα ζωής, στάσης και επιβίωσης.

Έργα με συνήθη διάρκεια μιας ώρας, με τα τραγούδια που συνόδευαν τους χαρακτήρες των φιγούρων (τσάμικα, καντάδες και ρεμπέτικα), κρατούσαν δυόμιση ώρες, μια γνήσια λαϊκή μυσταγωγία σε ένα μοναδικό γλέντι με πολλά χαμόγελα.

Παρά το Μεγαλείο του Καραγκιόζη και την Σπουδαιότητά του στην Ιστορία και την Γενικότερη Πορεία της Ελλάδας μας, Δυστυχώς η χαμηλή νοημοσύνη που μας έπεισαν να διατηρούμε και Κράτος μας που έχει να φοβηθεί από τον Καραγκιόζη... μας πείθει ότι ο Καμπούρης μας φίλος είναι ένα θέαμα για μικρά παιδιά… μια εσφαλμένη αντίληψη που επιμένει να πολλαπλασιάζετε αναμεταξύ μας όπως και κάνουμε συνήθως και για κάθε άλλο κακό που αρνούμαστε να πετάξουμε για να ζήσουμε ευτυχισμένοι.

Η αλήθεια όμως είναι ότι ο Καραγκιόζης μας δεν είναι ένα απλό καρτούν που σκοπό έχει να διασκεδάσει τα μικρά παιδιά αλλά είναι… ένας αληθινός άνθρωπος και όχι μια φιγούρα, ένα μοναδικό θέαμα για όλη την οικογένεια που στόχος του είναι να προβληματίσει, να διδάξει, να σατιρίσει τα κακός δρώμενα του χθες και του σήμερα, να προετοιμάσει το δρόμο για το αύριο και τέλος να διασκεδάσει τους μικρούς αλλά προπάντων μεγάλους θεατές του με ποιότητα και αξιοπρέπεια.

Ο Καραγκιόζης μας είναι η Λαογραφία, η Ιστορία, το Σήμερα, Το αύριο… είναι ο Πολιτισμός της Ελλάδας μας, ο απόλυτος Έλληνας που τα βάζει με όλους και με όλα για να δώσει το δίκιο στην φτώχια και να διατηρήσει την ελπίδα ενός καλύτερου αύριο.

Πλέον ως επίλογο να κρατήσουμε ότι…                                       στην Οθωμανική Αυτοκρατορία υπήρξε μια πανσπερμία Λαών και Εθνικοτήτων, το δε Κράτος της Τουρκίας αναγνωρίσθηκε πολύ καιρό μετά από την εποχή που πρωτοπαίχθηκε ο Καραγκιόζης στην Ελλάδα η οποία Ελλάδα ήταν από πολλών χρόνων αναγνωρισμένο Κράτος.                                                                                              

Συνεπώς… ο Καραγκιόζης οφείλει να είναι Έλληνας και όχι Τούρκος όπως η φασαρία της ταλαιπωρημένης εθνικότητάς του τον ανακατεύει διαρκώς.

Και εν καταλήξει… η UNESCO έδωσε την εθνικότητα του Karagoz και όχι του Καραγκιόζη μας στην Τουρκία. Ο Δικός μας Έλληνας Καραγκιόζης όμως ανήκει στην Ελλάδα.

Αυτός είναι ο Καραγκιόζης, απλός σκυφτός, ταπεινός και φτωχός που πάντα είναι πρόθυμος να μας διασκεδάσει και αρκείτε στο να ακούει μόνο τα γέλια μας.

Ας αναρωτηθούμε λοιπόν εμείς τι είμαστε για τον Καραγκιόζη, για την Ελλάδα μας και το σημαντικότερο τι είμαστε για εμάς τους ίδιους!

Πηγές Κειμένου από Βιβλιογραφίες & Κείμενα Internet.

                                                        Γιώργος  Ηπειρώτης

ο Γιώργος Ηπειρώτης επί το Έργο... (2013)

ΔΕΙΤΕ μια Παραδοσιακή Παράσταση Καραγκιόζη
από τον Γιώργο Ηπειρώτη
πατώντας στο Link...
https://www.youtube.com/watch?v=EXv_RS8eO3c